Historia

Wybór, pierwotnie przygotowany przez Instytut Romana Dmowskiego w Nowym Yorku, najważniejszych dzieł czołowego polityka polskiego, którego dorobek jest dziś albo kompletnie zapomniany albo zupełnie wypaczony i to nawet przez tych, ktorzy starają się być jego spadkobiercami. Lektura polecana szczególnie tym, którzy zupełnie nie rozumieją stosunku Dmowskiego do Rosji i ewolucji jego widzenia Rosji a dziś usilują swoje pomysły na relacje z Rosją podpierać myślą polityczną Dmowskiego. Polecam także i tym, którzy przeinaczają Dmowskiego patrzenie na problem żydowski.

Po raz pierwszy ukazała się taka książka historyczna, którą można czytać jako kronikę polsko-węgierskiej przyjaźni.

W niniejszej książce opisano dzieje Polski w pogaństwie, czasy Mieszka I, Bolesława Wielkiego, czasy upadku i odnowienia państwa, walkę społeczeństwa o wpływ na rządy państwem oraz wiele innych wydarzeń z dziejów Polski za Piastów.

Reprint wydania z 1901 roku, ilustrowany 140 rycinami przedstawiającymi najważniejsze wydarzenia i postaci XIX wieku.

Niebezpieczeństwo było trwałe – poczynając od 1918 r., lecz stało się bezpośrednie wraz z Wielkim Kryzysem. Na tle ogólnoświatowej katastrofy gospodarczej urosły gwałtownie masowe nastroje agresywne i rewizjonistyczne, zarówno nacjonalistyczne, jak bolszewickie.

W dobie pacyfizmu pozytywistycznego, który przeradzać się zaczął w oportunizm i dekadencję, żołnierz, powstaniec pisarz i polityk Zygmunt Miłkowski (znany wielu pod literackim pseudonimem Teodora Tomasza Jeża), rzuca wyzwanie hasłu korumpującemu pokolenie końca XIX wieku - pogodzenia się z niewolą i stawia jasno sprawę KONIECZNOŚCI utworzenia własnej sił wojskowej oraz własnego skarbu narodowego jako fundamentu pod działania niepodległościowe, bez którego wszelkie próby wolnościowe będą tylko marzeniami i baśniami bez realnej podstawy siły.

Jakże jest wiele kłamstw na temat sprawy chłopskiej. Ukazywano stan chłopski tylko jako upodlony i wyzyskiwany w dawnej Rzeczypospolitej i to wtłoczono do głów polskiej młodzieży poprzez system szkolnictwa uczącego historii ojczystej pod dyktando doraźnych potrzeb marksistowskiej rewolucji. Jak przewrotnie ukazywano przeszłość, by uzasadnić w propagandzie konieczność sojuszu robotniczo-chłopskiego, by doszło do zbudowania nowego socjalistycznego społeczeństwa. Po II Wojnie Światowej, gdy Polska pod okupacja sowiecką pozbawiona była swej własnej historii i historiozofii, zapanowała swoista lumpenproletariacka moda na karykaturalne przedstawianie przeszłości Polski. Zohydzenie własnej historii, państwowości i wolności było komunistom potrzebne by na tle fałszu uzasadnić dziejową konieczność przyjęcia rewolucyjnych zmian, tak obcych polskiej kulturze i dorobkowi cywilizacyjnemu.